دلِ بیقــــــــــــــــرار

درد و فـــــــــــــــــــراق یار بما یادگار ماند

داغش به ضیمــــــــــــران دلم آشکار ماند

بر ما میان سینـــــــــــــــــه دلِ بیقرار ماند

دلــــــــدار رفت و دیده به حیرت دچار ماند

با ما نشـــــــــــان برگ گلی زان بهار ماند

-------------------------------------------

از صبــــــــــــح رحمت و ز تجلی دمیده ایم

سیـــــــــــــر فلک نموده و اینجا رسیده ایم

ما بهتــــــــــریم و از همگی بر گزیده ایم

خمیـــــــــازه سنج تهمت عیش رمیده ایم

می آنقـــــــــــــدر نبود که رنج خمار ماند

-------------------------------------------

صورت زخون دیـــــــده مـــــا همچو گلزار

تیــــر مــــژه ز چاچ تو خوردیم بی شمار

غمدیده را به خوب و بدی اینجهان چه کار

از بــــــــــرگ گل درین چمن وحشت آبیار

خواهـــــــــد پری ز طاهر رنگ بهار ماند

-----------------------------------------

قدری تو از سعـــــــادت خود کن حواله ای

هستیم سخت محــــکم و شیدا و واله ای

ما که فتاــــــــــــــده کنج قفس در زباله ای

یأســــــــــــم نداد رخصت اظهار ناله ای

چندان شکست دل که نفس در غبار ماند

----------------------------------------

شیــــــــــــرازه ی جنون تدلی نمی دهد

در کار گاه جســـــــــــــم تولی نمی دهد

این دهـــــــــــر از بر چه تجلی نمی دهد

آگاهیــــــــــــــــم سراغ تسلی نمی دهد

از جوهــــــــــــر آب آیینه ام موجدار ماند

---------------------------------------

بر جلوه هــــای حسن تو، دل داد تکیه ام

از ساغــــــــــــــــر لبا لبی مل داد تکیه ام

تــــــــــار نگاه به عشق تو پل داد تکیه ام

غفلت به نـــــــــــــازبالش گل داد تکیه ام

پای بخواب رفتـــــــــه ای من در نگار ماند

---------------------------------------

با خود به کـــــاروان جرس عجز می کشم

از نتـــــــــوانی خار و خس عجز می کشم

من از بـــــــرای چه هوس عجز می کشم

آنجا که من ز دست نفس عجز می کشم

دست هــــــزار سنگ به زیر شرار ماند

-------------------------------------

تاکی به نــــــاز لیلی چو مجنون گریستن

غرق تخیــــــــــــلات و به افسون گریستن

از بارگاه نـــــــــــــــاز تو بیرون گریستن

باید به فرقت طربــــــــــــــم خون گریستن

تمثـــــــــال رفت و آیینه تهمت شکار ماند

---------------------------------------

در آســــــــــتان، غصه مزیدی شکوفه کرد

در کــــــــــربلای عشق یزیدی شکوفه کرد

از نا امیــــدی ها، امیـــــــــدی شکوفه کرد

یعقوب وار چشـــــــم سفیدی شکوفه کرد

با من همیــــــــــن گل از چمن یادگار ماند

-------------------------------------
محمود تا به دیده ای حیران جلوه داشت

سیــر حضور فکرت امکان جلوه داشت

از کلک بیدلی گهـــــری کان جلوه داشت

بیدل از آن بهـــــار که توفان جلوه داشت

رنـــــگم شکست و آیینه ی در کنار ماند

------------------------------------------

27-قوس 1391

هجری خورشیدی

که برابر میشود به 17 دسامبر 2012 میلادی

سرودم

احمد محمود امپراطور

تعبیر جز و کل دریاب

مخمس: احمد محمود امپراطور

برغزل: حضرت ابوالمعانی بیدل

♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥

میـــــــــان کوره ی آتش حریـــــــــــم دیبا نیست

خدا پرستـــــــــــی آدم به گبــــــر و ترسا نیست

به عاشقان ادب سنـــــــــج این من و ما نیست

تو مست وهــــــم و درین بزم بوی صهبا نیست

هنــــــــــــــوز جز به دل سنگ جای مینا نیست

-------------------------------------------------

کمین دهـــــــــــــــــــــــــر بخود دام و چنگها دارد

به بیشــــــــــــــــــــــه گاهِ خموشی پلنگها دارد

به هــــــــــــوش بــــاش که موجش نهنگها دارد

خیــــــــــــال عالـــــــــــــــــــــم بیرنگ رنگها دارد

کــــــــــــدام نقش که تصویـــــر بال عنقا نیست

------------------------------------------------

جریده شو تو ازین آشیـــــــــــــــــان و بال نفس

که گرد هــــــر دو سرا رفته است به بانگ جرس

ز شــــــــور عالـــــــــــم امکان به آن طلوع برس

بمیــــــــر و شهره شو ای دل کز این مزار هوس

چــــــــــــراغ مرده عیان است و زنده پیدا نیست

-------------------------------------------------

بگوش دل بشنـــــو ، نیست بـــــــــر زبان گفتن

سجود دیده شود قطــــــــــــــــــره بر مژه سفتن

گل نظر به مقـــــــــــــــــــــــام گــــــداز بشگفتن

بچشم بستــــــــــــــــــه خیال حضور حق پختن

اشــــاره ایست که اینجـــــــــــا نگاه بینا نیست

------------------------------------------------

ز خام پــــــــــــــــروری عقل و فـــــــــــــکرت باطل

به هــــــر قـــــــــدم که روی بیش گشته ی مایل

چـــــــرا به ریشه ی حرص تکیه های بی حاصل

دلت به عشوه ی دنیــــا خوش است ازین غافل

که هر کجــــــــــا تویی آنجـــا به غیر دنیا نیست

---------------------------------------------------

هـــــــــــــــــــــــزار گر بدهـــــــــــد او گرفتنی دارد

میــــــــــــــــــــان مائده تـــــــــــار گسستنی دارد

همیـــــن دل که به صـــــــــــــد داغ جستنی دارد

بهــــــــــر چه وارســــــــــی از خود گذشتنی دارد

بهوش باش که امـــــــــــروز رفت و فــــردا نیست

--------------------------------------------------

کجـــــایی تا به تو بال زنیــــــــــــــــــــــم ای عنقا

که فارغیــــــــــــــم ز رســـــــــــــم و رواج دار قضا

اگر چــــــــــــه نیست در این بزم هیـــــچ استثنا

به ناامیــــــــــــــــــــــــدی ما رحمی ای دلیل فنا

که آشیــــــــان هوسیم و درین چمن جا نیست

-------------------------------------------------

ز خون خویش شــــدم سرخ وسبز سیاه و کبود

به زیــــــر خاک نپرسند این کی است و کی بود

زمین قلمــــــــــــــــــرو آتش شد و فضا همه دود

حریـــــــــــــــــر کارگه ی وهم را چه تار و چه پود

قمــــــــــــــــــاش ما ز لطافت تمیز فرسا نیست

-------------------------------------------------

اگر چه ذره ی، تعبیـــــــــــــــــــــر جز و کل دریاب

غــــــــــــــــــریو و مستی دریا ز چشم پل دریاب

شـــــــــــــــــــــراب سر نکشیده خمار مل دریاب

تو جلوه ســــــــــــــــــــاز کن و مدعای دل دریاب

زبـــــــان حیــــــــــــــــرت آیینه بی تقاضا نیست

-------------------------------------------------

به سعی محمود اگر صد شتاب مستغنی است

دل که خون شود او از عــــــذاب مستغنی است

گنـــــاهی بی حد ما از حساب مستغنی است

غــــریق بحــــــــــــر ز فکر حباب مستغنی است

رسیـــــده ایم بجاییــــــــــــــکه بیدل آنجا نیست

--------------------------------------------------

دهم قوس هزار و سه صد و نود یک هجری خورشیدی

که برابر میشود به سی نوامبر 2012 میلادی

سرودم

احمد محمود امپراطور

کابل افغانستان

نام زیبا تو...................!

در طپش های دلم میجویم


نام زیبـــای تـرا هر دم من


امپراطور