AHMAD MAHMOUD IMPERATOR - احمد محمود امپراطور

bedeel- 006

bedeel- 005

bedeel- 004

bedeel- 003

bedeel- 002

bedeel- 001

bedeel

بیدل رح

مخمس احمد محمود امپراطور بر غزل:حضرت ابوالمعـانی میـرزا عبدالقـادر بیـــدل ( رح )

از همــــان شعله ی عشقت بدلـم ناری هست

از غـم ِ هجـــر تو در سینـــــــــه مرا باری هست

چشــــــم بر جلوه ی دیــــــدار تو ناچاری هست

ادب اظهــــــارم و با وصل تـــــــــوام کاری هست

عــــــرض آغــــــوش نــــــدارم دل افگاری هست
-------------------------------------------------

بستــــــه گردیده به فتــــــــــراک تو اش گردن ما

نتـــــــوان کــرد رهـــــــــــا بــــــــار دگـــر گردن ما

خــم شده چون قــد ِ مینـــــــا به رهت گردن ما

نــــــــرود سلســـــله ی بنـــــــــدگی از گردن ما

سبحــــــه گر خاک شود رشته ی زناری هست
-------------------------------------------------

گر شهیء هست و گدایی به همین خرسندیم

یا غــــــــرور هست ویا عجز به همین خرسندیم

تشنـــه ی وصلی توایــم و به همین خرسندیم

با همـــــــــــه کلفــت دوری به همین خرسندیم

که در آئینـــــــــه ی مـــا حسرت دیداری هست
------------------------------------------------

نیست مــا را بجهــــــان حاصلی از بود و بقـــــا

زندگانــی همــــــه در دائــــــره ی صبــح و مسا

شود امـــــــــروز چو دیــــــروز و، بیـــاید فـــــــردا

پیـــــــکر خــــــاکی مــــــــا را به رهی سیلِ فنا

یادی ویرانی ازان نیست که معمـــــاری هست
------------------------------------------------

نــــــکنی سهــــو خطایـــــی کــــه ملامت باشد

یا که تــــــــــکرار گنــــــه بهــــــر تو عــادت باشد

بستـــــه بــــــر روی تــــو دروازه ی رحمت باشد

دهــــــر وهم است سر هوش ســــلامت باشد

عکس کـــــم نیست گر از آیینــــه آثاری هست
------------------------------------------------

سادگی بین به خیــــــالات زنیــم فال نشــــــاط

نرسیدیــــــــم ز ادبـــــــار به اقبــــــال نشـــــــاط

زندگانـــــــــی گذرد در پــــی احــــوال نشــــــاط

ذره ی ما بچــــــه امیـــــد زنـــد بـــال نشـــــــاط

ســـــر خورشیــــــد هم امروز به دیواری هست
-------------------------------------------------

بـــــرو از جامـــــــی لبــــــــــی یار ایاغی بکف آر

تــــــر دمــــــاغی بکف اوست، دمــــاغی بکف آر

از بهــــــار قــدمش سبـــــــــــزه و، باغی بکف آر

ای دل از مهـــــــــر رخ دوست چـــــراغی بکف آر

کـــــــــــز خـــم زلف به راه تو شب تاری هست
------------------------------------------------

از غــــــــم هجـــــــر تــو من چــــاک گریبان بدرم

نالــــه هـــــــای دل خود تـــــــا به گلستان ببرم

چــــه بــــلا است که نگیــــری تو به زندان خبرم

اشــــــــک گل میــــکند از جنبش مــــــژگان ترم

غنچـــــــه ام در گـــروی سر زنش خاری هست
-----------------------------------------

چشم برهم زدن این باغ،گلش سر به هواست

زدن و، کنـدن و، دل بستـن مــــــا کـار خطاست

پس چــــــرا از دیگری بر دیگری جــور وجفاست

زنــدگی خرمن ما را چــــه کــــم از برق فناست

رنگ گل هم به چمن آتش همـــــــواری هست
-----------------------------------------------

شب و روز از غـــــــم او اشـــکی روانـی داریم

مــــــاکه از عشـق فقط ســــــود، زیانی داریم

دل خود بستــــــــــه بری موی میـــــــان داریم

جای پــــرواز ز خود رفتـــــــــــــــه فغانی داریم

بال اگر نیست ندامت زده منقـــــــاری هست
----------------------------------------------

شده مجنـــــــون دلم و حــــــالِ پریشـان دارد

چونــــــکه لیــلی وشی محمل به بیابان دارد

می طپد در قفس سینـــــــــــــه و جولان دارد

عالم از شوخیء عشق اینهمـــــه توفان دارد

هر کجا معــــرکه ی هست جگر داری هست
-------------------------------------------- -

گرچــه "محمــود" به او خاک نشین شد بیدل

به سفـــــــــر رفتن او عـــــزم متین شد بیدل

خانه ی منتخب ش خانــــه ی زین شد بیدل

از کمــــــــر بستن آن شوخ یقیـــن شد بیدل

کاین گــــــــره دادن او را بمیان تاری هست
--------------------------------------------
1391/02/20
هجری خورشیدی سروده شده

احمد محمود امپراطور افغانستان

حضرت ابوالمعانی بیدل رح - فرصت از کف رفت و، دل کاری نکرد افسوس عمر / کاروان بگذشت و، من در خواب مُر

حضرت بیدل رح- شب شد بنای شمع مهیایی آتشست / پروانه کو، که خانه ش آباد می شود

حضرت بیدل به کوثر گر زند ساغر ندارد بسملم سیری - دمی آبی اگر خواهم من از شمشیر می خواهم

حضرت بیدل چهار عنصر= از آنجمله بیتی چند که بحکم معنی ایمانش از پردهء خیال بیدل هیچمدان پرواز رنگ و و

حضرت بیدل رح - گر بهشتم مدعا می بود تقوا کم نبود / امتحان رحمتِ دارم گناهی می کنم /

حضرت بیدل / تو تمکین و تغافل من و بی صبری و درد / نه ترا یاد مروت نه مرا دل بخشند /

حضرت بیدل - رسوایی عاشق به رهی یار بهشتی ست - ایکاش درین کوچه به چنگ عسس افتم

حضرت بیدل - از فخر کند جز و تن ِ خویش چو نرگس - نا دیده اگر سیم و زری داشته باشد

حضرت بیدل - پیش از آندم که غم ِ عشق به توفان آمد / گریه بر رنگ بنای دل و دین میکردم

حضرت بیدل - زندگی نقد هزار آزار است / هر قدر کم شمری بسیار است

بیدل رح - عجز بنیادت گر از انصاف دارد پایه ی = از رعونت اینکه خود را خاک میدانی بس است